„Tajemnica morderstwa na Manhattanie” nie jest zapewne szczytowym osiągnięciem Woody’ego Allena, ale film warto obejrzeć, bo jest to naprawdę inteligentna, wciągająca opowieść, zabawna, przedstawiona z dużym przymrużeniem oka. Jak zwykle u Allena i w tym filmie jest dużo ironii, której obiektem jest również sam reżyser, dużo jest też odniesień do historii kina. Może przesadnie oryginalne to wszystko nie jest, ale podane w atrakcyjny dla widza sposób.
Głównymi bohaterami filmu jest małżeństwo nowojorskich intelektualistów w średnim wieku, postaci bardzo dobrze zagrane przez Allena i Diane Keaton. Grany przez Allena Larry to jak zwykle postać, która wzbudza ambiwalentne uczucia: sympatię, ale i politowanie, ponieważ potrafi być małostkowy, czy wręcz żałosny. Introwertyczny i żałosny sprawia wrażenie kogoś niespecjalnie ciekawego i biernego, kogoś, kto lubi stać z boku i w nic się nie mieszać. Jego przeciwieństwem jest żona, energiczna, przedsiębiorcza, która jest wyraźnie znudzona brakiem jakichś efektownych życiowych wrażeń. I oto nadarza się okazja, by przeżyć – jak sama to określiła: życiową przygodę, gdy świeżo poznana sąsiadka zostaje, jak się jej wydaje, zamordowana przez swojego męża.
Ta śmierć sąsiadki jest osią fabuły, wokół niej toczą się wszystkie wydarzenia. W tym wątku kryminalnym widać wyraźne nawiązania do filmów Hitchcocka. Można wręcz powiedzieć, że „Tajemnica...” jest pastiszem kryminału. Trzeba przyznać, że pastiszem bardzo zgrabnym i inteligentnym. Sama tajemnica morderstwa i jej ujawnienie jest tu raczej sprawą drugorzędną, jakkolwiek nie można powiedzieć, żeby film nie trzymał w napięciu. Najważniejszy jest tu jednak portret nowojorskich intelektualistów, wielkomiejska egzystencja, kryzys wieku średniego, analiza skomplikowanych relacji damsko-męskich i pozamałżeńskich. Dużym plusem filmu jest też na pewno jazzowa ścieżka dźwiękowa. 7,5/10.